Po mnie choćby „Potop”, czyli mów mi wuju

Tytuł: Po mnie choćby „Potop”
Autor: Jacek Szczerba, Jerzy Hoffman
Wydawnictwo: Agora
Język: polski
Pobrałam z: Publio

To kolejna książka, którą miałam na czytniku, bo kiedyś była do legalnego pobrania za darmo. Jest to wywiad-rzeka łamane przez autobiografia Jerzego Hoffmana. Sięgnęłam po nią nawet z pewnym zainteresowaniem, bo fascynowało mnie, że jest to reżyser, który potrafił robić zarówno i arcydzieła (np. przywołany w tytule „Potop”) jak i gnioty (jak moim zdaniem „Ogniem i mieczem”). 

Niestety, chociaż tematyka twórczości filmowej w tej książce się pojawia, to nie jest jej tak dużo jak bym chciała. Owszem, Hoffman tłumaczy się z niektórych swoich decyzji artystycznych  i można lepiej zrozumieć dlaczego te filmy wyglądają tak jak wyglądają, ale jest to trochę potraktowane po macoszemu. Jeszcze gorzej jest, gdy mówi o filmach innych reżyserów. Pojawiają się stwierdzenia typu „to zły film” bez żadnego wyjaśnienia. A chętnie bym się dowiedziała, czemu Hoffman go uważa za zły.

Główny nacisk w tej książce jest położony na życie, a nie twórczość, Hoffmana. Nie byłoby w tym nic złego, bo życiorys miał rzeczywiście ciekawy. Niestety za dużo w tej opowieści jest historyjek, w których lubują się niektórzy starsi panowie: ile to oni nie wypili, jak to kobiety pchały im się do łóżka itp. Szczególny niesmak pozostaje po przeczytaniu opisów kobiet widzianych oczyma Hoffmana: ta to brzydacctwo, tamta się roztyła, jeszcze inna miała brzydkie nogi itd. Szkoda, że współautor nie hamował nieco reżysera w tym „wujaszkowaniu”. Wyszło by to książce na dobre.

Jest to zaległy wpis z kwietniowej „Trójki e-pik” z kategorii „książka z motywem sztuki”.